Rozważania od 1-30 z: S. Augustyna, norbertanka, Miesiąc błogosławionej Bronisławy, Wrocław 1998.
Każde imię ma właściwe sobie piękno i własną historię. Święci ubogacili niezmiernie swoje czcigodne imiona wielkością cnót i poświęceń, za które nie szukali tu na ziemi chwały. I wypisali historię życia swego szlachetnymi czynami wysiłku dnia każdego, dając nam przykład, jak mamy postępować, by nie zmarnować cennego daru życia, które raz tylko dał nam Bóg.
Każde imię ma właściwe sobie piękno i własną historię. Święci ubogacili niezmiernie swoje czcigodne imiona wielkością cnót i poświęceń, za które nie szukali tu na ziemi chwały. I wypisali historię życia swego szlachetnymi czynami wysiłku dnia każdego, dając nam przykład, jak mamy postępować, by nie zmarnować cennego daru życia, które raz tylko dał nam Bóg.
Bł. Bronisława urodziła się na Śląsku Opolskim około roku 1204, z sławnego rodu Odrowążów, który dał Polsce i światu wielkich i świętych mężów jak św. Jacka, bł. Czesława, Iwona, biskupa krakowskiego. Ojciec jej Stanisław i matka Anna, z domu Gryff, dali bł. Bronisławie nie tylko sławne imię, po przodkach odziedziczone, ale przez staranne wychowanie zaszczepili też szlachectwo cnót w jej niewinnym serduszku. Idąc w ich ślady, zrozumiała, że prawdziwą wielkość musi sobie człowiek wysłużyć własnym wysiłkiem i że wszystko, co pochodzi z zewnątrz, nie przydaje nam wartości przed Bogiem. Starała się więc całym życiem swoim o tę sławę u Boga, której nikt nam odebrać nie może, sławę dziecka Bożego, które czci i miłuje Ojca naszego w niebie, służy Mu wiernie i szuka jedynie Jego chwały. W ten sposób zdobyła sławę Świętych i stalą się Patronką dobrej sławy.
Sława to wielki skarb człowieka na ziemi, gdyż dobre imię jest podstawą zaufania między ludźmi. Jednak skutkiem ułomności ludzkiej tę sławę zewnętrzną bardzo łatwo utracić na tym świecie, a tak trudno odzyskać. Dlatego posłannictwo bł. Bronisławy ma szeroki zakres działania i nie skończy się nigdy, póki ludzie żyć będą na ziemi, gdyż zawsze potrzebować będą tej, która broni sławy.
W porządku nadprzyrodzonym nie możemy posługiwać się pieniędzmi ani wymową, dlatego obrońca drugich musi mieć sam odpowiednie przymioty, aby mógł wstawiać się do Pana Boga skutecznie. Bł. Bronisława, której posłannictwem jest bronić niewinnych i grzeszników, posiada potrzebną do tego celu świętość życia i serce czułe na niedolę bliźnich. Dowodem tego tysiące łask, wyproszone w ciągu niemal 7 wieków przez jej czcicieli.
Postać bł. Bronisławy jaśnieje wdziękiem niewinności, któremu nic zrównać nie może, a mimo to zadziwia surowością pokuty, natchnionej miłością w rozmyślaniu Męki Jezusowej. Rozmiłowana w ciszy klasztornej, gdzie w nieustannej modlitwie obcuje wśród ekstaz z Panem Bogiem, nie traci nic z swego wzniosłego nastroju ducha, wśród długiej tułaczki w lasach zwierzynieckich, podczas napadu Tatarów na Polskę, gdzie poświęca się równocześnie dziełom chrześcijańskiego miłosierdzia. Znana z legend „Góra św. Bronisławy" staje się dla niej świątynią modlitwy i miejscem cudownych łask.
Woń świętości i pamięć jej cnót przetrwała wieki i ostatecznie zgotowała jej tron chwały na naszych ołtarzach. Niechże dziś uwieńczy jej skroń aureolą Świętych!
Miłość Boga i bliźniego, która wspiera cierpiących czynną pomocą i czułym sercem, zlały się w prześliczny akord w niewinnym sercu bł. Bronisławy i stworzyły właściwe jej piękno, zdobywające jej serca na zawsze. - Radujmy się jej pięknością, lecz dbajmy też i o nasze własne dusze! I nam powierzył Pan Bóg określone zadanie przez życie i obsypał nas może nie mniej hojnie łaskami, ale tylko współpraca z tymi skarbami nieba może nam zapewnić szczęście doczesne i wieczne.