13. Anioł modlitwy

Aniołowie stoją przed tronem Boga w niebie i wielbią nieustannie Je­go Majestat. Lecz Pan Bóg, stwarzając ten świat dla Swojej chwały, chce mieć i na ziemi takich aniołów, którzy by nucili Mu nieprzerwanie hymn pochwalny, by kadzidło modlitwy, spalone w ogniu miłości serc Jemu oddanych, unosiło się z ziemi ku niebu. W tym celu powołał Bóg do ży­cia zakony kontemplacyjne, których głównym obowiązkiem jest speł­niać ten anielski urząd wielbienia Pana Boga szczególnie przez odpra­wianie ś w. oficjum w chórze.
Bł. Bronisława miała to szczęście, że jako Norbertanka stawała sied-miokroć we dnie i w nocy w rzędzie białych zakonnic, by wielbić Pana Boga śpiewaniem psalmów i hymnów św. oficjum. Wtedy sercem i du­szą zatapiała się w Bogu najwyższej Piękności, Dobroci, Miłości. Lecz to nie była jedyna forma modlitwy w jej życiu.
W litanii do bł. Bronisławy odmawiamy wezwanie: „Bł. Bronisławo w nieustannej modlitwie ku Bogu się wzbijająca, módl się za nami!" czcimy tu ducha modlitwy, który unosił nieustannie jej duszę ku Bogu i sprawiał, że bez zmęczenia i znudzenia, ale przeciwnie, z wielką roz­koszą swego serca obcowała z Bogiem. I to jest konieczny warunek czę­stej i długiej modlitwy, gdyż człowiek nie może oddawać się wiele i z upodobaniem zajęciu, które go nuży i wyczerpuje.
Jakkolwiek duch modlitwy jest wielką łaską i musimy go sobie wy-błagać u Pana Boga, tak z drugiej strony jest to również owoc i naszych wysiłków, pewna wprawa w obcowaniu z Panem Bogiem, którą zdoby­wamy przez częste ćwiczenie się w modlitwie. Nie mamy tu na myśli tylko modlitwy ustnej, która jest dobra dla początkujących lub w bardzo
rzadkich wypadkach dla niektórych dusz nie posiadających zdolności do modlitwy myślnej.
Rozmyślanie i wyższy jego stopień - kontemplacja, jest tą modlitwą, w której z takim zapałem ćwiczyła się bł. Bronisława i otrzymywała podczas niej wielkie łaski od Pana Boga. Przy ich pomocy wzniosła się na tak wysoki stopień świętości. Niektórzy sądzą, że ta modlitwa nie jest dostępna dla ogółu, a jednak ona jest bardzo prosta; potrzeba tylko jako dalszego przygotowania nieco głębszej znajomości prawd wiary, spoko­ju i dobrej woli.
Istotą rozmyślania jest zgłębianie, czyli zastanawianie się - przy po­mocy światła rozumu i wiary - nad prawdami wiary i nad sobą w tym celu, by stosownie do ich wymagań ułożyć swe życie. Rozmyślanie przeplata serdeczna rozmowa z Bogiem, wyrażająca się w aktach strze­listych i prośbach o łaski potrzebne, poprzedza akt stawienia się w obe­cności Bożej, a kończy wiązanka duchowna, zawierająca powzięte po­stanowienia. Pierwsze godziny dnia najlepiej nadają się na to święte ćwi­czenie, o którym mówi św. Teresa, że ono może nas zachować od potępienia wiecznego, gdyż niemożliwą jest rzeczą, by grzech ciężki za­korzenił się w duszy, która wytrwale oddaje się rozmyślaniu.
Wyższym stopniem modlitwy myślnej jest kontemplacja. Nie mamy tu na myśli kontemplacji biernej, którą to łaskę posiadała bł. Bronisława, a daje ją Pan Bóg duszom wybranym i przygotowanym przez wielkie cierpienia czyśćca mistycznego - ale czynnej, która przystępna jest dla wszystkich dusz, mających już pewną wprawę w rozmyślaniu, rozmiło­wanie w Bogu i większy stopień odczucia nadprzyrodzonego piękna. Tu bowiem dusza przypatruje się z upodobaniem Bogu i rzeczom niebie­skim, które poznała w rozmyślaniu, smakuje w nich i przyswaja je sobie przez coraz gorętszą miłość. Owocem tej modlitwy jest większa czy­stość serca i wyższy stopień wszystkich cnót, spełnianych z miłości ku Bogu z łatwością i zapałem, oraz ściślejsze i stałe zjednoczenie duszy z Bogiem.
Przypatrując się zamiłowaniu w modlitwie bł. Bronisławy, ożywmy w sercach naszych szacunek dla tych różnych sposobów obcowania z Panem Bogiem i wielbienia Go i oddajmy się im w miarę możności, by uprosić sobie łaski potrzebne do zbawienia duszy!