ŚWIĘTY NORBERT I ZAKON PREMONSTRATENSÓW

Święty Norbert urodził się w znakomitej rodzinie szlacheckiej około 1080 roku w miejscowości Xanten (Północna Nadrenia). Jako drugi syn Lorda von Gennep został mianowany kanonikiem w Xanten. Czerpał z tej godności dochody, jednak nie śpiewał Officjum , tylko poprosił, aby inna osoba go w tym wyręczała. Był niezwykle utalentowany, a jego ogromne zdolności i urok osobisty bardzo szybko dostrzegł i docenił cesarz Henryk V, powołując go do swojej osobistej służby na cesarskim dworze. W roku 1115 Norbert, podobnie jak niegdyś św. Paweł, spadł z konia spłoszonego uderzeniem pioruna.
Tę właśnie chwilę jego życia można nazwać nawróceniem. Po długim okresie wycofania się z życia towarzyskiego poprosił o udzielenie święceń kapłańskich. Zanim jednak został wyświęcony, rozdał swój majątek.

Przyjął święcenia diakonatu i kapłaństwa tego samego dnia. Po tym wydarzeniu powrócił do kolegium kanonickiego w Xanten, usiłując przekonać ich do surowych reguł Kanoników, jednak mu się to, niestety, nie udało. Od papieża Gelazjusza II uzyskał zezwolenie na głoszenie kazań jako wędrowny kaznodzieja. Wyruszył zatem, aby głosić kazania, boso i w zgrzebnym habicie.


Święty Norbert otrzymuje Regułę od świętego Augustyna, przedruk z rękopisu "Vitas Norbert", XII wiek, Schäftlarn

Norbert wiódł apostolski tryb życia. W ten sposób usiłował zniwelować przepaść dzielącą chrześcijański lud i mnichów oderwanych od spraw tego świata, a także przepaść pomiędzy ubogim ludem Bożym i bogatymi Kanonikami Regularnymi, którzy odwrócili się od ludu.

Papież Kalikst II wraz z biskupem Bartłomiejem zachęcili go, aby osiadł i założył Wspólnotę w Prémontré w północnej Francji niedaleko Laon. Ta nowa Wspólnota połączyła kontemplacyjny styl życia mnichów z aktywnością apostolską. Nazwali się P remonstratensami (dziś mają również inne nazwy: Norbertanie oraz Biali Kanonicy). Święty Norbert budował swoje klasztory w miastach bądź na obszarach zaludnionych, ponieważ istotą życia Wspólnoty nie było opactwo czy mury klasztorne, ale "otwarty kościół" oraz uroczyste celebrowanie liturgii w tych kościołach. Sprawowanie liturgii nie było oparte o rytuał mnichów, ale o znacznie bardziej uroczystą celebrację liturgii diecezjalnej, jaką stosowano w wielkich katedrach.


Nawrócenie Norberta, witraż w St. Victora w Xanten (wykonany w 1976 roku)

Wybrali regułę świętego Augustyna jako światło przewodnie dla nowej Wspólnoty. Była to reguła kapłanów, którzy zgromadzili się wokół swojego biskupa tworząc wspólnotę.

Święty Norbert oraz jego współtowarzysze znani jako Kanonicy Regularni mieli ogromną świadomość tego, że głoszenie Słowa Bożego stanowi integralną część ich powołania. Jako kolor swoich habitów wykonanych ze zgrzebnej wełny wybrali biel, na czym nosili mantylę bądź mucet kanoników, przez co spontanicznie nazywano ich Aniołami Zmartwychwstania. Dzięki temu Norbert podarował swoim uczniom symbol, który nieustannie przypominał im o ich misji. Taka symbolika była łatwo rozumiana i uznawana przez wszystkich.

"Przyjmowanie biednych i podróżnych - to, co dziś nazywa się gościnnością - stanowiło część wielkiej tradycji Kanoników. Było to w najwyższym stopniu dzieło miłosierdzia w okresie, w którym pielgrzymowanie uważano za konsekrowany tryb życia, a warunki podróży były niezwykle trudne. Wielu z pierwszych współtowarzyszy Norberta zmarło po drodze z wycieńczenia spowodowanego zimą i ciężkimi warunkami. Norbert szczególnie cenił tę dobroczynną działalność duszpasterską. Wybudował przytułek w Prémontré i zebrał środki, aby zapewnić odpowiednie jego wyposażenie. Przytułek był złożoną instytucją: zajazdem dla podróżnych, schronieniem dla biednych oraz szpitalem dla chorych. Kanonicy troszczyli się o mężczyzn, Siostry zaś zajmowały się kobietami. Od samego początku istnienia Zakonu błogosławiona Ricvera von Clastres prowadziła przytułek i wyraziła życzenie, aby po śmierci pochowano ją na cmentarzu dla ubogich, pośród tych, którym służyła z tak bezinteresownym poświęceniem. Później przytułek przeniesiono do Quentin." (1) (Bernard Ardura: The Order of Prémontré, History and Spirituality , odnośnik w dalszej części tekstu: (1) )
W ikonografii Norbert przedstawiany jest w mitrze arcybiskupa z podwójnym krzyżem lub pastorałem w jednej dłoni i kielichem bądź monstrancją w drugiej, co przypomina o jego duchowości ogniskującej się wokół Eucharystii. Był to reformujący, wprowadzający pokój oraz kulturowy wpływ świętego Norberta, połączony z gorliwością, która go przepełniała, w wyniku czego powstało niemal 400 domów zakonnych w całej średniowiecznej Europie. Norbert przyciągał zarówno mężczyzn, jak i kobiety do swoich Wspólnot dzięki kazaniom, jakie głosił, oraz szerzeniu pokoju. Sześć (6) lat po założeniu zakonu został mianowany arcybiskupem Magdeburga, dlatego zrzekł się funkcji przełożonego zakonu na rzecz Hugona. Zmarł w Magdeburgu 6 czerwca 1134 roku, natomiast jego relikwie przeniesiono do Pragi po jego kanonizacji mającej miejsce pod koniec XVI wieku (w 1582 roku).

http://www.norbertanki.w.krakow.pl/rodzina6.htm